இந்து பெண்களும் சொத்துரிமையும் | Battinews.com - Sri Lanka Tamil News

இந்து பெண்களும் சொத்துரிமையும்


அறிமுகம்
இந்து சமயத்தில் பெண்கள் சமநிலையிலிருந்து மிகவும் ஒடுக்கப்பட்ட நிலை வரை பல்வேறுத் தளங்களில் இருந்துள்ளனர். இந்து சமயத்தில் பெண்களின் நிலையும் பங்கும் புனித உரைகள், வரலாற்றுக் காலம், அமைவிடம், குடும்பப் பாரம்பரியம் போன்றவற்றால் பலவாறாக உள்ளது. சிலர் இந்து சமயம் பெண்களை மிகவும் ஒடுக்குவதாக கருதுகின்றனர். வேறு சிலர் இந்துப் பெண்களின் தாழ்ந்தநிலைக்கு சமயம் காரணமல்ல என்றும் பண்பாடும் வழக்கங்களுமே காரணம் என்றும் கருதுகின்றனர். இதற்காக, வேதங்களில் பெண்கள் கடவுளராக சித்திரிக்கப்படுவதை காணலாம்.அந்த வகையில் இந்துப் பெண்களுக்கும் சொத்துரிமை உண்டு என இந்து மதமானது பல்வேறுபட்ட கருத்துகளை முன்வைகின்றது எனவே அக் கருத்துகளை பற்றி இனி விரிவாக ஆராய்வோம்.

உள்ளடக்கம்
அந்த வகையில் பெண்களுக்கான சொத்துரிமை “றழஅநn'ள pசழிநசவல சiபாவள” என்பது சமூகத்தில் வாழும் பெண்களுக்கு சொத்துக்களை நிர்வகிக்கவும், மேலும் பரம்பரையாக வரும் சொத்துக்களை அனுபவிக்கவும் வழங்கப்படும் உரிமைகள் ஆகும். பெண்களுக்கு சொத்துரிமை வழங்கும் வழக்கம் நாடுகளுக்கு நாடு வேறுபடுகின்றது. பெண்களுக்கு சொத்துரிமை அளிப்பதில் மக்களின் கலாச்சாரம், பழக்கவழக்கங்கள், அரசியல் போன்றவைகள் அதிக ஆதிக்கம் செலுத்துகின்றன. பல நாடுகளில் இன்னும் பெண்களுக்கு சொத்துரிமை வழங்காததன் காரணமாக இன்று உலக சமுதாயம் பல சவால்களை தற்சமயம் எதிர்கொண்டு வருகிறது. முக்கியமாக கல்வியறிவின்மை, குடும்ப வறுமை, ஆரோக்கியக்குறைவு போன்றவைகள் பெரும் பிரச்சனையாக உருவெடுத்துள்ளன. இவைகள் பெண்களுக்கு சொத்துரிமை வழங்குவதன் அவசியத்தை வலியுறுத்துகின்றன.

மேலும் பண்டைய இந்தியாவில் பெண்களுக்கு சொத்துரிமை மறுக்கப்பட்டுள்ளது. மிதக்ஸரா, தாயபாகா போன்ற பள்ளிகளின் கொள்கைகள் பெண்களுக்கு சொத்துரிமை வழங்குவதை எதிர்த்தது. ஆனால், சுதந்திர இந்தியாவில் பெண்களுக்கு சொத்துரிமை படிப்படியாகத் தான் வழங்கப்பட்டது. இந்திய அரசமைப்பு சட்டத்தின் சரத்து 15 (1) குடிமக்களை பாலின ரீதியாக வேறுபடுத்துவது கூடாது என்பதை வலியுறுத்துகிறது. இது பெண்களுக்கு சொத்துரிமை வழங்க வழி செய்த மகத்தான சட்ட வாக்கியம் என்று பெண்ணியவாதிகளால் கருதப்படுகின்றது. அதன் பின்னர் 1956ம் ஆண்டு கொண்டுவரப்பட்ட இந்து வாரிசுரிமைச் சட்டம் பெண்களுக்கும் சொத்துரிமை வழங்கப்பட வழிவகை செய்தது. பின்னர் 2005 ஆம் அமல்படுத்தப்பட்ட திருத்தச் சட்டத்தின் படி பெண் பிள்ளைகளும் ஆண் பிள்ளைகளை போல தம் முன்னோர்களின் சொத்துக்களுக்கு உரிமை கொண்டாட முடிந்தது. தற்போதும் அந்த முறைப்படியே பாகப்பிரிவினை இந்தியா முழுவதும் நடைபெறுகிறது. இது இந்தியப் பெண்களுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள மிகப் பெரிய உரிமையாக சமூக வல்லுநர்களால் கருதப்படுகிறது.

ஆகவே, இந்து மதத்தில், இந்தியாவிலும் பிற நாடுகளிலும் உள்ள பெண்கள் தங்களின் அடிப்படை உரிமைகளைப் பெற பல நூற்றாண்டுகளாகப் போராடி வருகின்றனர். சொத்துரிமை என்பது அத்தகைய சலுகைகளில் ஒன்றாகும். இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமையானது வேத காலத்தில் மற்றும் குப்தர் காலத்தில் ஸ்மிருதிகளான மனுஸ்மிருதி, யாக்ஞவல்கியஸ்மிருதி, பிரகஸ்பதி;ஸ்மிருதி, நாரத ஸ்மிருதி, பராசரஸ்மிருதி, காத்யாயனஸ்மிருதி, விஸ்ணுஸ்மிருதி போன்ற ஸ்மிருதிகளிலும் இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமை பற்றி எடுத்துரைகின்றன.மேலும் பண்டைய தென்னிந்தியாவில் சங்க , சங்கமருவிய, பல்லவர் மற்றும சோழர்; காலத்தில், இந்துப் பெண்களுக்கு சொத்துரிமை இருந்ததற்கான சான்றுகள் உள்ளன. அதுமட்டுமின்றி இந்துப் பெண்களின் சம கால சொத்துரிமை,சொத்துரிமையை பெற்றுக் கொள்வதில் பெண் எதிர்க் கொள்ளும் சவால்கள்.இந்துப் பெண்கள் சொத்துரிமை பெற்றுக் கொள்வதில் கையாளும் நுட்பங்கள் மற்றும் இந்துப் பெண்களிடையே விதவைகளின் சொத்துரிமைகள் சட்டச் சீர்திருத்தங்கள் மற்றும் 1956 ஆம் ஆண்டின் இந்து வாரிசுரிமைச் சட்டமும் அதைத் தொடர்ந்து கொண்டுவரப்பட்ட திருத்தங்களும் விதவைகளின் வாரிசு உரிமைகளை அங்கீகரிப்பதிலும் மேம்படுத்துவதில் பங்காற்றியுள்ள விதம் இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமை பற்றிய அறிஞர்களின் கருத்துகள் போன்ற விடயங்களின் வாயிலாக இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமையை நோக்கலாம்.

எனவே, வேத காலத்தில் இந்துப் பெண்கள் சமூகத்தில் குறிப்பிடத்தக்க இடத்தைப் பிடித்தனர் தாய், மனைவி மற்றும் இல்லத்தரசிகளாக மதிக்கப்பட்டனர். அவர்கள் மத விழாக்களில் முக்கிய பங்கு வகித்தனர் மற்றும் பல்வேறு வேத பாடல்களில் அவர்களின் ஞானம் மற்றும் புத்திசாலித்தனத்திற்காக அடிக்கடி பாராட்டப்பட்டனர். இருப்பினும், ஆண்களுடன் ஒப்பிடும்போது சொத்து உரிமையின் அடிப்படையில் அவர்களின் உரிமைகள் குறைவாகவே இருந்தன. சகோதரர்கள் இல்லாத திருமணமான மகள் மற்றும் திருமணமாகாத மகள் இருவரும் வாரிசுரிமை பெற வேண்டும் என்று “வேத இலக்கியங்கள்” விதித்தன. இருந்தபோதிலும் சகோதரிகளின் மகள்களுக்கு வாரிசு உரிமைகள் வழங்கப்படவில்லை. அன்றைய இந்து கலாச்சாரத்தில் நிலவும் நம்பிக்கை என்னவென்றால், சகோதரர்கள் இருக்கும் பெண்களுக்கு செல்வத்தில் ஒரு பங்கு உரிமை இல்லை.

வேத சகாப்தத்தில், கணவனும் பெண்ணும் வீட்டின் இணை உரிமையாளர்களாகவும், அதன் விளைவாக அதன் உடைமைகளாகவும் கருதப்பட்டனர். இந்த பகிரப்பட்ட உரிமை யோசனை, பணத்தில் பகிர்வது மற்றும் போதுமான பராமரிப்பு வழங்கல் போன்ற சில சிறிய உரிமைகள் மற்றும் நன்மைகளை அடைய மனைவிக்கு உதவியது. இருப்பினும், அவர் தனது கணவருக்கு சமமான நிலையில் சொத்து வைத்திருப்பார் என்று உத்தரவாதம் அளிக்கவில்லை. தனிச்சொத்து என்ற எண்ணம் உருவானதால் பெண்ணின் அந்தஸ்து காலப்போக்கில் குறைந்தது. அவரது உடல் இயலாமை மற்றும் பிற குறைபாடுகள், மத சடங்குகள் மற்றும் சடங்குகள் செய்வது போன்றவை, அவளுக்கு ஒதுக்கப்பட்டதற்கான நியாயத்தை அளித்தன, அந்தஸ்து தாழ்வானது.

பழமையான வேத நூல்களில் ஒன்றான “ரிக்வேதம்” அந்தக் காலத்தில் பெண்களின் சொத்துரிமை பற்றிய சில நுண்ணறிவுகளை வழங்குகிறது. குடும்பம் மற்றும் சமூக சூழல்களில் பெண்களின் முக்கியத்துவத்தை இது ஒப்புக்கொண்டாலும், அது முதன்மையாக ஆண் பரம்பரை மற்றும் சொத்து உரிமையை வலியுறுத்துகிறது. ரிக்வேதத்தில் பரம்பரை தொடர்பான நடைமுறையில் உள்ள பழக்கவழக்கங்களைப் பிரதிபலிக்கும் பாடல்கள் உள்ளன, அங்கு மகன்கள் பொதுவாக தங்கள் தந்தையின் சொத்துக்கு வாரிசுகளாக நியமிக்கப்பட்டனர். இதற்கு நேர்மாறாக, மற்றொரு முக்கியமான வேதமான “அதர்வவேதம்” பொருளாதார நடவடிக்கைகளில் பெண்களின் பங்கேற்பு மற்றும் வீட்டு வளங்களை நிர்வகிப்பதில் அவர்களின் ஈடுபாடு பற்றிய குறிப்புகளை உள்ளடக்கியது. இது பெண்களுக்கு வீட்டு விவகாரங்களில் ஓரளவு செல்வாக்கு இருந்தது மற்றும் சில வகையான சொத்துக்கள் அல்லது வளங்களை வீட்டிற்குள் அணுகலாம் என்று கூறுகிறது. திருமணச் சொத்துரிமைகளைப் பொறுத்தவரை, திருமணத்தின் மூலம் பெண்கள் தங்கள் கணவரின் சொத்தில் உரிமை கோருவதை வேத இலக்கியங்கள் குறிப்பிடுகின்றன.

திருமணத்தின் போது ஒரு பெண் தன்னுடன் கொண்டு வந்த செல்வம் அல்லது பரிசுகளைக் குறிக்கும் “ஸ்ட்ரிதானா" என்ற கருத்து இந்த காலகட்டத்தில் பரவலாக இருந்தது. இந்த சொத்துக்கள் அவரது பிரத்யேக சொத்தாகக் கருதப்பட்டு, அவரது கணவரின் செல்வத்தைப் பொருட்படுத்தாமல் சில நிதிப் பாதுகாப்பை வழங்கியது.பரம்பரைச் சொத்துகளைப் பொறுத்தவரை, வைதிக சமூகம் முக்கியமாக தந்தைவழி வாரிசைப் பின்பற்றியது, அங்கு மகன்கள் மூதாதையர் சொத்தை மரபுரிமையாகப் பெற்றனர். மகள்கள் பொதுவாக தங்கள் பெற்றோரிடமிருந்து நிலம் அல்லது பிற குறிப்பிடத்தக்க சொத்துக்களை பெற உரிமை இல்லை. இருப்பினும், வேத நூல்களில் மகள்கள் திருமணத்தின் போது பரிசுகள் அல்லது வரதட்சணைகளைப் பெற்ற நிகழ்வுகள் உள்ளன, இது ஒரு பரம்பரையாக கருதப்படலாம்.

மேலும், வேதக்கால கூட்டுக் குடும்பத்தில் பெண்களின் நிலை மிகவும் மோசமாக இருந்தது. கூட்டுக் குடும்பத்தில் அவள் மிகவும் தாழ்ந்த பதவியில் இருப்பாள் என்று கருதப்பட்டது. ஒரு பெண், வாரிசு என்று வரும்போது, அவள் மனைவியாகவோ, விதவையாகவோ, தாயாகவோ, மகளாகவோ, சகோதரியாகவோ இருந்தாலும், மிடாக்ஷரா பகிர்ந்த குடும்பச் சொத்தை அவளிடம் ஒப்படைக்க முடியாது. அவளுக்கு பராமரிப்பு உரிமை மட்டுமே இருந்தது. இறந்த சகோதரரின் விதவை மற்றும் மகள் பிரிக்கப்படாத சகோதரர்கள் மற்றும் அவர்களது மகன்கள் குழுவில் சேர்க்கப்படவில்லை அவர்கள் வெறுமனே ஆதரவளிக்க உரிமை கோரினர் மற்றும் உயிருள்ள சகோதரர்களின் தயவில் இருந்தனர். அவர்களின் உதவியற்ற தன்மையின் காரணமாக கலகக்கார சகோதரர்களுக்கு எதிராக அவர்களின் பராமரிப்பு உரிமைகளை கூட அவர்கள் அரிதாகவே செயல்படுத்த முடிந்தது. சில பகுதிகளில், இந்திய அரசியலமைப்பு இந்திய சமூகத்திற்கு கூடுதல் பரிமாணங்களை வழங்கியுள்ளது. அரசியலமைப்பின் 13 வது பிரிவு, பாகுபாடு மீதான தடைக்கு முரணான அல்லது மீறும் அனைத்து சட்டங்களும் ரத்து செய்யப்பட்டுள்ளன என்று கூறுகிறது. அடிப்படை உரிமைகள் கட்டுப்பாட்டில் இருந்து விலக்கு அளிக்க தீர்மானிக்கப்பட்டுள்ளது

மேலும், இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமைக்கான சட்டப்பூர்வ உரிமை இந்திய கலாச்சாரத்தில் ஆரம்ப காலத்திலிருந்தே கட்டுப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. “மனுஸ்மிருதி” என்ற பண்டைய நூலில் மனு கூறுகின்றார். “அவளுடைய தந்தை குழந்தை பருவத்தில் அவளைப் பாதுகாக்கிறார், அவளுடைய கணவர் இளமையில் அவளைப் பாதுகாக்கிறார், அவளுடைய மகன்கள் முதுமையில் அவளைப் பாதுகாக்கிறார்கள்; ஒரு பெண் சுதந்திரத்திற்கு ஒருபோதும் தகுதியானவள் அல்ல. இருப்பினும், மூதாதையர் மற்றும் திருமணக் குடும்பங்களில் இருந்து அசையும் அல்லது அசையாச் சொத்துகளைப் பெறுவதில் இருந்து பெண்கள் எப்போதும் விலக்கப்படவில்லை. ஆனால் சொத்தில் அவர்களின் பங்கு விகிதாச்சாரம் அவர்களின் ஆண்களின் பங்குகளை விட மிகக் குறைவாக இருந்தது. வரலாறு முழுவதும், இந்து பெண்களின் சொத்துரிமை மீதான கட்டுப்பாடுகள் மாற்றத்திற்கு உட்பட்டுள்ளன,” மேலும் இந்த உரிமைகளை நிர்வகிக்கும் தற்போதைய சட்டங்கள் பண்டைய இந்து சமுதாயத்தின் சட்டங்களை விட தாராளமானவை. ஆணாதிக்க இந்து சமுதாயம் பெண்களுக்கு ஸ்டிரிடன் (பெண்களின் சொத்து அல்லது அதிர்ஷ்டம்) எனப்படும் சொத்துக்களை வழங்கியது, மேலும் இது முக்கியமாக திருமண பரிசுகளில் இருந்து வந்தது உதாரணமாக ஆடைகள், நகைகள் மற்றும் சில அரிதான சந்தர்ப்பங்களில், நில சொத்துக்கள் வழங்கபட்டன.

இருப்பினும், மனுஸ்மிருதி பெண்களின் சொத்துரிமை பற்றிய நுண்ணறிவுகளை வழங்குகிறது. பெண்களுக்கு வாரிசு சொத்துரிமை உள்ளது என்பதை ஒப்புக்கொள்கிறது, ஆனால் இந்த உரிமை பெரும்பாலும் ஆண்களுடன் ஒப்பிடும்போது குறைவாகவே உள்ளது. ஆண் வாரிசுகள் இல்லாதபோது அல்லது விதிவிலக்கான சூழ்நிலைகளில் பெண்கள் சொத்தை வாரிசாகப் பெறக்கூடிய குறிப்பிட்ட காட்சிகளையும் மனுஸ்மிருதி கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. மூதாதையர் அல்லது திருமண நிலச் சொத்தின் மீதான சொத்துரிமை பெண்களுக்கு மறுக்கப்பட்டது, மேலும் நிலம் பெற்ற குடும்பச் சொத்தின் வாரிசு மீதான அவர்களின் உரிமை வரையறுக்கப்பட்டது. சில வகையான சொத்துக்களுக்கு பெண்களுக்கு அதிக உரிமைகளை வழங்குகிறது. பின்னர், பத்தொன்பதாம் மற்றும் இருபதாம் நூற்றாண்டுகளில், இந்துப் பெண்களுக்கு முழு மற்றும் சமமான சொத்துரிமைக்கான தடைகளை அகற்றும் நோக்கத்துடன் பல சட்டங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டன.

மேலும், யாக்ஞவல்கியஸ்மிருதி என்பது பெண்களின் சொத்துரிமைகளை எடுத்துரைக்கும் முக்கியமான ஸ்மிருதி நூல்களில் ஒன்றாகும். இது பெண்களின் சொத்தை வாரிசு செய்யும் உரிமையை அங்கீகரிக்கிறது மற்றும் மூதாதையர் செல்வத்தின் ஒரு பங்கிற்கு அவர்களின் உரிமையை வலியுறுத்துகிறது. பெண்கள் சொத்தை வாரிசாகப் பெறுவதற்கான குறிப்பிட்ட நிபந்தனைகளையும் அதை நிர்வகிக்க வேண்டிய முறையையும் கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. பிரகஸ்பதிஸ்மிருதி பெண்களின் சொத்து உரிமைகள், பரம்பரைச் சட்டங்கள் மற்றும் குடும்ப உறுப்பினர்களிடையே சொத்துக்களை ஒதுக்கீடு செய்தல் பற்றிய நுண்ணறிவுகளை வழங்குகிறது. குடும்பத்தின் சொத்து மற்றும் செல்வத்தில் பெண்களுக்கு உரிய பங்கைப் பெறுவதை உறுதி செய்வதன் முக்கியத்துவத்தை கூறுகின்றது. பராசரஸ்மிருதி பெண்களின் சொத்து உரிமைகள் பற்றிய கூடுதல் முன்னோக்குகளை வழங்குகிறது, பரம்பரை மற்றும் வாரிசுகளை நிர்வகிக்கும் கொள்கைகளை விளக்குகிறது. இது சொத்துப் பிரிவின் சிக்கல்களை நிவர்த்தி செய்கிறது மற்றும் பெண்களின் வாரிசுரிமை மற்றும் சொந்த சொத்தை நிலைநிறுத்துவதன் முக்கியத்துவத்தை எடுத்துக்காட்டுகிறது. காத்யாயனஸ்மிருதி, பரம்பரை மற்றும் சொத்து மேலாண்மை குறித்த வழிகாட்டுதல்களை வழங்குவதன் மூலம் பெண்களின் சொத்துரிமை பற்றிய சொற்பொழிவுக்கு பங்களிக்கிறது. மூதாதையர் செல்வம் மற்றும் சொத்துப் பங்கீடு தொடர்பான விஷயங்களில் பெண்களின் நலன்களைப் பாதுகாக்க வேண்டியதன் அவசியத்தை இது அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது.

மேலும், விஷ்ணு ஸ்மிருதி மற்றொரு செல்வாக்குமிக்க ஸ்மிருதி விஷ்ணு ஸ்மிருதி, பெண்களுக்கான சொத்துரிமைப் பிரச்சினையையும் குறிப்பிடுகிறது. இது பெண் வாரிசுகளுக்கு சமமான மற்றும் குடும்பத்தின் சொத்துக்களில் ஒரு பங்கைக் கோருவதற்கான உரிமையை வலியுறுத்தும், பரம்பரை தொடர்பான சொத்துரிமை விதிகளை காட்டுகிறது. நாரத ஸ்மிருதி, ஒரு பண்டைய இந்திய சட்ட நூல், இந்து சமுதாயத்தில் பெண்களின் சொத்து உரிமைகள் பற்றிய நுண்ணறிவுகளை வழங்குகிறது. வாரிசுரிமை மற்றும் சொத்து உரிமைகள் உட்பட சட்டம் மற்றும் நிர்வாகத்தின் பல்வேறு அம்சங்களை உரை குறிப்பிடுகிறது. பெண்களின் சொத்துரிமையின் பின்னணியில், நாரத ஸ்மிருதி அதன் காலத்தில் நடைமுறையில் இருந்த சமூக மற்றும் கலாச்சார விதிமுறைகளை பிரதிபலிக்கும் குறிப்பிட்ட விதிகளை கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. நாரத ஸ்மிருதியில், பெண்கள் சட்டப்பூர்வமான வாரிசுகளாக அங்கீகரிக்கப்பட்டு, சில சூழ்நிலைகளில் வாரிசு சொத்துக்களைப் பெறுவதற்கு உரிமையுடையவர்கள். சில வரம்புகள் மற்றும் நிபந்தனைகளுடன் இருந்தாலும், மகள்கள் தங்கள் தந்தையின் செல்வத்தை வாரிசாகப் பெறுவதற்கான உரிமையை உரை ஒப்புக்கொள்கிறது.

இது ஒரு தந்தையின் சொத்தை அவரது மகன்கள் மற்றும் மகள்களிடையே பகிர்ந்தளிப்பதற்கான விதிகளை விவரிக்கிறது, பரம்பரை விஷயங்களில் மகள்களுக்கு நியாயமான சிகிச்சையை உறுதி செய்வதன் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்துகிறது. மேலும், நாரத ஸ்மிருதி திருமணத்தின் பின்னணியில் பெண்களின் சொத்து உரிமைகளையும் குறிப்பிடுகிறது. இது ஒரு பெண்ணின் தனிப்பட்ட செல்வம் மற்றும் சொத்துக்களைக் குறிக்கும் ‘ஸ்ட்ரிதானா’ என்ற கருத்தைப் பற்றி விவாதிக்கிறது. திருமணத்திற்கு முன் அல்லது திருமணத்தின் போது பெறப்பட்ட பரிசுகள் உட்பட, தனது சொந்த சொத்தை வைத்திருக்கவும் நிர்வகிக்கவும் ஒரு பெண்ணின் உரிமையை உரை அங்கீகரிக்கிறது. கூடுதலாக, விவாகரத்து அல்லது விதவையின் போது ஒரு பெண்ணின் சொத்துக்களைப் பாதுகாப்பதற்கான வழிகாட்டுதல்களை காட்டுகிறது. நாரத ஸ்மிருதி பெண்களின் சொத்துரிமைகளைப் பாதுகாப்பதை நோக்கமாகக் கொண்ட விதிகளைக் கொண்டுள்ளது. சமூக விதிமுறைகள் மற்றும் குடும்பப் பொறுப்புகளின் கட்டமைப்பிற்குள் இந்த உரிமைகளை நிலைநிறுத்துவதன் முக்கியத்துவத்தை உயர்த்தி, பெண்களின் பரம்பரை மற்றும் சொத்தின் சட்டப் பாதுகாப்பின் அவசியத்தை இது வலியுறுத்துகிறது. (சிவோகா சிவலிங்கம்.,2014, “இந்து இலக்கியங்களில் பெண்கள் சொத்துரிமை”, இந்து நாகரிகம் சிறப்புக் கற்கை,கலை கலாசார பீடம், கிழக்குப் பல்கலைக்கழகம்,இலங்கை.பக.;25-54.)

மேலும், சங்காலத்தில் ஆண்கள் இந்துப் பெண்களிடம்; “சீதனம்” பெற்றுள்ளனர். திருமணத்தின்போது பெற்றோர் மணமகளுக்குக் கொடுப்பது சீதனம் எனப்படும். ஒரு கல்வெட்டின் என் தமக்கைக்கும் “சீதளம் வாத்த நிலம்" என்ற குறிப்புக் காணப்படுகிறது. அது கணவன உரிமையாகிறது. ஆனால் கணவன் இறந்தபின் அவன் சொத்துக்கள் மனைவியையே சேர்கிறது. திருமணம் திருமணமுறைகளில் மணமகள் வீட்டார் பெண்களை விலைப்பொதுளாகவே அழைக்கச் சென்றமையைப் “பரிசிழைவிலையே" தொடர்கள் காட்டுகின்றக பெண்களது இந்நிலைக்கு அவர்கள பணமுறை சொத்துரிமை விதிகளுமே காரணங்களாக சங்ககாலத்தில் விளங்குகின்றன. (பத்மநாதன்.சி.,2007, “சங்க இலக்கியமும் சமூகமும்”,காலி வீதி ,கொழும்பு- 04,பக்.311.)

சங்க காலத்தில் பெண்களுக்கு வாரிசுரிமையும் சொத்துரிமையும் இருந்தது. “தொல்காப்பியம்" என்ற பண்டைய தமிழ் இலக்கண நூல், பெண்களுக்கு சகோதரர்கள் இல்லாவிட்டால் தந்தையின் சொத்தை வாரிசாகப் பெறலாம் என்று குறிப்பிடுகிறது. மூதாதையர் சொத்தை வாரிசாகப் பெற பெண்களுக்கு சட்டப்பூர்வ உரிமைகள் இருந்ததை இது குறிக்கிறது. சங்க இலக்கியங்களும் பெண்களை பொருளாதார நடவடிக்கைகளில் தீவிர பங்கேற்பாளர்களாக சித்தரிக்கின்றன. வணிகம், நெசவு மற்றும் பிற தொழில் முனைவோர் முயற்சிகளில் ஈடுபடும் பெண்கள் பற்றிய குறிப்புகள் உள்ளன. அவர்கள் தங்கள் பொருளாதார வளங்களின் மீது கட்டுப்பாட்டைக் கொண்டிருந்தனர் மற்றும் சுதந்திரமாக செல்வத்தை குவிக்க முடியும் என்று இது அறிவுறுத்துகிறது.சங்க காலத்தைத் தொடர்ந்து வந்த சங்கமரு காலத்தில்; பெண்களின் சொத்துரிமை பற்றிய வரையறுக்கப்பட்ட நேரடித் தகவல்கள் கிடைக்க பெறவில்லை. எவ்வாறாயினும், சங்க காலத்தில் அமைக்கப்பட்ட முன்னுதாரணங்களின் அடிப்படையில் பெண்களின் வாரிசு மற்றும் சொத்து உரிமைகளை சமூக அமைப்பு தொடர்ந்து அங்கீகரித்ததாக நம்பப்படுகிறது.

அடுத்து, பல்லவர் காலமானது பண்டைய தென்னிந்தியாவில் பெண்களின் சொத்து உரிமைகளை வடிவமைப்பதில் பங்களித்தது. பல்லவர் காலத்து கல்வெட்டுகள் பெண்கள் அதிகாரப் பதவிகளை வகித்து நிர்வாகப் பணிகளில் ஈடுபட்டதைக் குறிப்பிடுகின்றன. பொருளாதார விஷயங்களில் அவர்கள் செல்வாக்கு பெற்றிருப்பதையும், சொத்து உரிமைகளை வைத்திருக்கலாம் என்பதையும் இது அறிவுறுத்துகிறது.மேலும், சோழர் காலத்தில் பெண்களுக்கு சொத்துரிமை ஓரளவு இருந்துள்ளது. குந்தவையார், செம்பியன்மாதேலி போன்ற அரச குடும்பத்துப் பெண்கள் மட்டுமல்ல சில வணிகர் வேட்டுவர். வேளாளர் குலப் பெண்களும் கோயிலுக்குக் கொடுத்த கொடை பற்றிக் கல்வெட்டுகள் கூறுகின்றன. காலன் குறும்பிள்ளரில் சொக்கள மனைக்கிழத்தி வேளாளரில் கண்ணன் மூவேந்தவேளான மணவாட்டி பெருந்தேவி ஆகியோர் கோயிலுக்கு கொடை கொடுத்தமை பற்றிய செய்திகள் கல்வெட்டுகளில் காணப்படுகின்றன. “இராசராசன் கூட நம் அக்கள் குடுத்தனவும் நம் பெண்டுகள் குடுத்தனவும்” ஆகிய பெண்கள் கொடைகளைத் தன் கல்வெட்டில் குறிக்கின்றான். சில இடங்களில் பெண்கள் கொடை கொடுக்கும்போது அப்பெண்ணின் தந்தை அல்லது கணவன் அல்லது சகோதரன் ஆகியோர் அப்பெண்ணிற்காக கொடை கொடுத்ததாக கூறிக் கொள்கின்றனர். “திருச்சிற்றம்பல தேவனை முதுகண்ணாக உடைய இவன பிராமணி சாத்தி" என்பது ஒரு கல்வெட்டுத் தொடராகும். முதுகன் என்பது பாதுகாவலரைக் குறிக்கும் கல்வெட்டுச் சொல்லாரும். மனைவிக்குக் கணவரும் மக்களுக்குப் பெற்றோரும் பாதுகாவலராகக் (முதுகண்ணாகக்) குறிக்கப் பெற்றுள்ளனர்.

சோழர்காலத்தில் பெண்கள் ஆண்களுக்கு சமமான சொத்துரிமை கொண்டவராக காணப்படுகின்றார்கள்.சோழர்களின் கல்வெட்டுகள் அரச ஆணை அல்லது அறக்கொடை மூலம் பெண்களுக்கு நிலம் வழங்கப்பட்ட நிகழ்வுகளை வெளிப்படுத்துகின்றன. நிலச் சொத்துக்களை உரிமையாக்கி நிர்வகிப்பதற்கான சட்டப்பூர்வ திறன் பெண்களுக்கு இருந்ததை இந்தக் கல்வெட்டுகள் குறிப்பிடுகின்றன. நில உரிமைக்கு கூடுதலாக, சோழர் கால கல்வெட்டுகளில் பெண்களின் தானம் மற்றும் சமய நன்கொடைகள் பற்றி குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இது பொருளாதார மற்றும் பரோபகார நடவடிக்கைகளில் அவர்கள் பங்கேற்பதை மேலும் விளக்குகிறது, இது வளங்கள் மற்றும் சொத்துக்கள் மீதான அவர்களின் கட்டுப்பாட்டைக் குறிக்கிறது.

அதுமட்டுமின்றி பெண்களின் சொத்துரிமை காலப்போக்கில் குறிப்பிடத்தக்க பரிணாமத்திற்கு உட்பட்டது. பாரம்பரியமாக, இந்து சமுதாயத்தில் பெண்களுக்கு ஆண்களுக்கு சமமான சொத்துரிமை வழங்கப்படவில்லை. இருப்பினும், பல்வேறு சட்டங்கள் மற்றும் திருத்தங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டதன் மூலம், இந்த நிலையை தீர்க்கபட்டது எனலாம். மேலும் வரலாற்று ரீதியாக, ஆணாதிக்க விதிமுறைகள் மற்றும் பழக்கவழக்கங்களின் பரவல் காரணமாக இந்து பெண்களுக்கும் வரையறுக்கப்பட்ட சொத்துரிமை இருந்தது. 1956 ஆம் ஆண்டின் இந்து வாரிசுச் சட்டம் இந்து குடும்பங்களில் பெண்களின் சொத்துரிமைகளை சீர்திருத்துவதை நோக்கமாகக் கொண்ட ஒரு முக்கிய சட்டமாகும். இந்தச் சட்டத்திற்கு முன்பு, பெண்கள் பெரும்பாலும் பரம்பரையிலிருந்து விலக்கப்பட்டனர் அல்லது மூதாதையர் சொத்துக்களுக்கு மட்டுப்படுத்தப்பட்ட உரிமைகளைக் கொண்டிருந்தனர். இந்தியாவில் 1956 இல் நிறைவேற்றப்பட்ட இந்து வாரிசுச் சட்டத்தின்படி பெண் பிள்ளைகளுக்கும் சொத்துரிமை வழங்கும் சட்டம் உருவாக்கப்பட்டது. ஆனால் அறுபது ஆண்டுகள் கடந்தும் இன்னமும் பெண்களுக்கு அசையாச் சொத்தில் சமபங்கு கொடுக்கப்படவில்லை. கடந்த வருடம் இந்திய சுப்ரீம் கோர்ட் இந்து குடும்பத்தில் தந்தை உயிருடன் இருந்தாலும் இறந்து போயிருந்தாலும் மகளுக்கும் தந்தையின் பரம்பரைச் சொத்தில் மகனுக்கு இருப்பதுபோல சம உரிமை உண்டென்பதை மீள உறுதிப்படுத்தியிருந்தது.

இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமையை உறுதிப்படுத்தும் தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டிருந்தாலும் இன்னமும் அதிகளவு சொத்துரிமை ஆண்களின் கையிலேயே இருக்கிறது. இந்த சூழலில் நடைபெற்ற இந்த நிகழ்வு பலருக்கும் விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தும் நிகழ்வாக அல்லது தமிழ் சமூகத்தை சிந்திக்கத் தூண்டும் ஒன்றாக இருந்தது என்று கருத முடியும். விவாதம் பெண்ணின் சொத்துரிமை தொடர்பானது என்றபோதும் பெண்ணுக்கு பெண்வீட்டார் வழங்கும் சீதனம், சீர், திருமணத்தின் பின்னர் தொடர்ச்சியாக செய்யப்பட வேண்டிய “செய்முறை” போன்ற விடயங்களும் அலசப்பட்டன. சில பெண்கள் இந்தியாவில் மிக நீண்ட காலமாக நடைமுறையில் உள்ள சீதனம், சீர், செய்முறை போன்ற அசையும் சொத்துகளிலேயே அதிக கவனம் செலுத்துபவர்களாக இருந்ததை அவதானிக்க முடிந்தது.

அதேநேரம் சில இந்துப் பெண்கள் தெளிவாக சீதனம், சீர் என்பவற்றுக்கு பதிலாக திருமணம் செய்யும்போதே உரிமையுள்ள சொத்தை பெண்களுக்கு தந்துவிடுவது நல்லது என்று கருத்துத் தெரிவித்தனர். பல சந்தர்ப்பங்களில் ஒரு பெண் கொண்டுவரும் சீதனம், சீர் போன்றவற்றின் பலனை அதிகம் அனுபவிப்பவர்கள் அந்தப் பெண்ணின் கணவன் வீட்டாரே என்ற வாதமும் முன் வைக்கப்பட்டது. பெண் கொண்டுவரும் அசையாச் சொத்தினை வியாபாரம் மற்றும் முதலீடுகளுக்கு பயன்படுத்தும் கணவனும் குடும்பத்தாரும் அதே பெண், தான் கொண்டு வந்த அசையாச் சொத்தை தனது விருப்பம்போல சிறு தொழில் தொடங்க முதலீடு செய்யவோ அல்லது அவளது பெற்றோர் அல்லது சகோதரனுக்கு பெரும் நிதி நெருக்கடி அல்லது மருத்துவ செலவு ஏற்படும்போது கொடுத்து உதவவோ இலகுவில் அனுமதிப்பதில்லை என்ற யதார்த்தமும் சிலரால் கோடிட்டுக் காட்டப்பட்டது.

இன்றும் எமது சமூகத்தில் பல இந்துப் பெண்கள் தமக்கு சீதனம், சீர் என்பவற்றை கொடுக்க வேண்டியது பெற்றோரின் கடமையென்றும், அதேபோல தமது ஆண் சகோதரர்கள் காலத்திற்கும் தமது குடும்பத்திற்கு வருடா வருடம் செய்ய வேண்டிய செய்முறை செய்தல் சகோதரர்களின் கடமையென்ற எண்ணத்தில் கணிசமான அளவு பெண்கள் எம்மத்தியில் இருக்கிறார்கள் என்பதையும் மறுத்துவிட முடியாது. இதற்கு மேலதிகமாக அசையாச் சொத்தினை அவள் பெற்றுக் கொண்டாலும் அவளின் கணவனும் குடும்பத்தாரும் அதன் பலனை அனுபவிக்கவே அதிக சந்தர்ப்பம் உள்ளது. இதே விடயத்தை இலங்கைச் சூழ்நிலையோடு ஒப்பிட்டால் இலங்கையின் வடக்குக் கிழக்கில் திருமணத்தின்போது வழங்கப்படும் சீதனம் என்ற பொதியில் அசையாச் சொத்துக்களான வீடு, வயல், காணிகள் என்பனவும் உள்ளடக்கப்பட்டு விடுகின்றன. அதேநேரம் பல பிரதேசங்களிலும் பெண்ணின் வீட்டிற்கே மணமகன் சென்று வாழ்வதால், பெண்ணின் அசையும் மற்றும் அசையாச் சொத்தின் பயன்களை பெண்ணும் அவள் கணவனும் அனுபவிக்கும் சந்தர்ப்பத்தைப் பெறுகிறாள்.

தமிழகத்தில் இந்துப் பெண் திருமணம் முடித்துக் கணவன் வீடு சென்றுவிட, தமது பெற்றோரை இறுதிவரை பராமரிக்கப் போவது தமது ஆண் சகோதரர் என்ற வகையில் அவர்களே அசையாச் சொத்தைப் பெறுவது நியாயமானது என்ற எண்ணமும் பல பெண்களுக்கு உள்ளது. இதன் மறுதலையாக இலங்கையில் இந்துப் பெண் தனது வீட்டிலேயே இருப்பதுடன் பெற்றோரை வைத்துப் பராமரிக்கும் சூழலில் அசையாச் சொத்தின் பெரும்பகுதியை பெண் அனுபவிப்பதை ஆண் சகோதரர்கள் ஏற்றுக் கொள்ளும் பழக்கம் இருக்கிறது. உண்மையில் இப்படி பெண்ணுக்கும் ஆணுக்குச் சமனாக சொத்துரிமை இருப்பது பெண்ணை எப்போதும் பலமானவளாக இருக்க உதவுகிறது. குறிப்பாக திடீரென்று கணவன் இறந்துபோனாலோ அல்லது தொடர்ந்து குடும்ப வன்முறைக்கு முகம் கொடுக்கும் நிலையில் ஒரு பெண் துணிந்து தனது சொந்த முயற்சியில் எஞ்சியுள்ள உறுப்பினர்களின் எதிர்காலத்தை கட்டியெழுப்பத் தேவையான பலத்தை கொண்டவளாக இருப்பாள். இதனைக் கண்கூடாக இலங்கையின் வடக்குக் கிழக்கில் தமிழ் சமூகம் பார்த்தும் இருக்கிறது.

ஆனால் உண்மையில் இலங்கையில் பெண்ணின் பெயரிலேயே அசையாச் சொத்துகள் இருந்தாலும் அவள் அந்தச் சொத்தை முழுமையாக அனுபவிக்க கணவனின் அனுமதி தேவையாக உள்ளது. குறிப்பாக ஒரு அசையாச் சொத்தை விற்கவோ அல்லது வங்கியில் ஈடாக வைத்து வங்கியில் தொழிற்கடன் வாங்கவோ அவளது கணவனின் சம்மதமும் தேவையென்ற நிலைதான் இன்னும் இருக்கிறது. இலங்கையை விட இந்தியாவில் பெண்ணுக்கு அசையாச் சொத்தின்மீது அதிக சுயாதீன உரிமை இருந்தாலும் இலங்கை, இந்தியா இரண்டிலுமே இன்று காணப்படும் ஆணாதிக்க முறைகள் அல்லது ஆணே வீட்டுத் தலைவன் என்ற கோட்பாடு ஒரு பெண்ணை கணவனின் அனுமதியின்றி தனக்குரிய சொத்தின்மீது அதிகாரம் செலுத்த முடியாத நிலையே காணப்படுகிறது. இலங்கையின் வடக்கில் நடைமுறையில் உள்ள தேசவழமைச் சட்டம் பெண்களுக்கு அதிக பாதுகாப்பு வழங்குவதுபோல் தெரிந்தாலும் நடைமுறையில் அது பெண்களுக்கு பாதகமானதாகவே இருக்கிறது.

பெண்களுக்குரிய சொத்துரிமை தொடர்பாக சட்டங்களில் தெளிவாகக் கூறப்பட்டிருந்தாலும் பெற்றோர் உரிய காலத்தில் சொத்துக்களைத் தமது பிள்ளைகளுக்கிடையில் முறையாக பகிர்ந்தளிப்பது நல்லது. தமது இறுதிக் காலம்வரை பொருளாதாரப் பாதுகாப்பு தேவையென்று கருதும் பெற்றோர் தாம் இருக்கும் வீட்டை தமது மரணத்தின் பின்னர் குறித்த ஒரு பிள்ளைக்கு சேரும்படி (சீவிய உரித்து) முன்கூட்டியே எழுதி வைக்கலாம். இதன் மூலம், முறையாக பிரிக்கப்படாத சொத்துக்காக பிள்ளைகள் சண்டையிடும் நிலை ஏற்படாது தவிர்க்க முடியும்.இவ்வாறு சொத்துரிமை சமமாகக் கிடைக்குமாயின் சீதனப் பணம் சேர்க்கவென பெற்றோரும் சகோதரரும் கஷ்டப்பட்டும் கடன்பட்டும் பொருள் சேர்க்க வேண்டிய நிலை எதிர்காலத்தில் இல்லாது போகலாம். ஆனால் படித்த, நல்ல வேலையில் இருக்கும் மாப்பிள்ளையைத் தேடவென எமது சமூகம் உருவாக்கி வைத்திருக்கும் சீதனச் சந்தையை இல்லாமல் செய்வது என்பது உடனடிச் சாத்தியமில்லாத ஒன்றே!

சொத்து என்பது குடும்பத்துக்கானது. அதில் இளையவர்கள் (ஆண்களாக இருந்தாலும்) பாகப் பிரிவினை கோர முடியாது. பெண்களுக்கு எந்தச் சொத்துரிமையும், எப்போதும் வராது. இதற்கு மாறாக அம்பேத்கர், ஒருவர் இறந்தவுடன் அவரது சொத்தில் அவரின் மனைவிக்கும், அவரின் பிள்ளைகளுக்கும் சொத்துரிமை வருகின்ற வாரிசுரிமை முறையை முன்மொழிந்திருந்தார். ஹமகனுக்குள்ள உரிமையில் பாதி கொடுங்கள்’ என்று திருத்தம் கொண்டு வந்திருந்தார்.

மனைவி மற்றும் விதவை மருமகளுக்குரிய பங்குகள் ஏற்கெனவே இந்துப் பெண்கள் சொத்துரிமைச் சட்டம் 1937-ன் படி அங்கீகரிக்கப்பட்டிருந்தன. ஹமகளுக்கும் மகனைப்போலவே சொத்துரிமை வேண்டும்’ என்று 1948-ம் ஆண்டில் முன்வைக்கப்பட்டதுதான் இந்தத் திருத்தம். அம்பேத்கர் இது பற்றிக் கூறுகையில், "பெண்களுக்குச் ஹசீதனம்’, ஹவரதட்சணை’ ஆகிய பெயர்களில் கொடுக்கப்படும் வேறுபட்ட நடைமுறைகள் மாற்றப்பட்டு, அவளுக்குரிய சொத்து என்பது நடைமுறைக்கு வர வேண்டும்" என்று கூறினார். இது குறித்து 1950-ம் ஆண்டில் சட்ட முன்வரைவை நாடாளுமன்றத்தில் அம்பேத்கர் கொண்டுவந்தார். ஆனால், பலத்த எதிர்ப்புகளுக்கு இடையே அது தோற்றுப்போனது.

செங்கல்பட்டு மாநாடு நடைபெற்ற 60 ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் அண்ணாவுக்கு பிறகு ஆட்சிப் பொறுப்பேற்ற முதல்வர் மு.கருணாநிதி, பெரியார் கொள்கை வழியில், ஹஇந்து வாரிசுரிமைச் சட்டம் (தமிழ்நாடு சட்டத் திருத்தம்) 1989 மூலம் பெண்களுக்கும் சொத்துகளில் சம உரிமை உண்டு’ என்கிற வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க புரட்சிகரமான சட்டத்தை நிறைவேற்றினார். தமிழகத்தின் இந்தச் சட்டத்துக்குப் பின்னர்தான் 16 ஆண்டுகள் கழித்து, 2005-ல் இந்திய அளவில் ஹபெண்களுக்கும் சொத்தில் சம உரிமை உண்டு’ என்கிற சட்டம் கொண்டுவரப்பட்டது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

தமிழகத்துக்கு முன்னோடியாக கேரளம் மற்றும் ஆந்திர மாநிலங்கள் இருந்துள்ளன. அச்சுத மேனன் தலைமையிலான கம்யூனிஸ்ட் கட்சி ஆட்சியில், 1976-ம் ஆண்டில் கேரள இந்து கூட்டுக் குடும்பச் சட்டம் கொண்டுவரப்பட்டது. அதன்படி ஹசொத்தில் ஆண்களுக்கு மட்டுமல்லாமல் பெண்களுக்கும் உரிமை உண்டு’ எனக் கொண்டுவரப்பட்டது. அதன் பின்னர் ஆந்திராவில் 1985-ம் ஆண்டில் என்.டி.ராமாராவ் தலைமையிலான அரசு, ஹபெண்களுக்கு சொத்துகளில் சம உரிமை உண்டு’ என்கிற சட்டத்தைக்கொண்டு வந்தது.

மேலும் இந்து வாரிசுரிமைச் சட்டத்தில் இரு பிரிவுகள் உள்ளன. மிட்டக்சரா மற்றும் தயாபாகா. மிட்டக்சரா சட்டத்தின்படி, ஒரு குடும்பத்திலுள்ள ஆண் வாரிசுகளுக்கு மட்டுமே பரம்பரைச் சொத்தில் உரிமை உண்டு. தயாபாகா சட்டப்படி பெண்களுக்கும் பரம்பரைச் சொத்தில் பங்கு உண்டு. அஸ்ஸாம், மேற்கு வங்காளம் தயாபாகா சட்டத்தையும், பிற மாநிலங்கள் மிட்டக்சரா சட்டத்தையும் பின்பற்றிவந்தன. 1994-ம் ஆண்டில் மஹாராஷ்டிரா மற்றும் கர்நாடகாவில் பெண்கள் சொத்துரிமை பெற்றனர்.ஆண், பெண் பாகுபாடு தலைதூக்கி இருப்பினும், பெண்களுக்குத் தந்தையரின் சொத்தில் சம உரிமை என்பது பல ஆண்டுகளுக்கு பின்னர் முழுமையாக வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. பல ஆண்டுகளாக அம்பேத்கர், பெரியார், கருணாநிதி போன்றவர்களின் முயற்சியால் பெண்கள் சொத்துரிமைச் சட்டம் பல சீர்திருத்தங்கள் செய்யப்பட்டு, 2020-ல் முழு உரிமையை மீட்டுத் தந்துள்ளது.இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமையில் முக்கிய அம்சமாக காணப்படுகின்றது.

மேலும் பிரதானமாக பெண்களின் சொத்துரிமையை 4 வகைகுள் அடக்கலாம்.

1. பரம்பரை சொத்துரிமை
2. திருமணத்தின் போது பெண் வீட்டில் வழங்கும் சீதனம்
3. விதவை உரிமை (கணவன் இறந்த பின் கணவனின் சொத்துரிமை)
4. பராமரிப்பு சொத்துரிமை

ஆகவே பரம்பரை சொத்துரிமைகள் என்பது 2005 இல் இந்து வாரிசுரிமைச் சட்டத்தில் திருத்தம் செய்யப்பட்டதன் மூலம், மூதாதையர் சொத்தில் மகன்களைப் போலவே மகள்களுக்கும் சம உரிமை உண்டு.என்கிறது மேலும் திருமணத்தின் போது பெண் வீட்டில் வழங்கும் சீதனம் சொத்துரிமையாக கொள்ளப்படுகின்றது.அதாவது இது பெண்ணின் சொந்த சொத்தை குறிக்கிறது, இது அவள் பரம்பரை, பரிசுகள் அல்லது வருவாய் மூலம் பெற முடியும். இது அவளுடைய முழுமையான சொத்து, அதன் மீது அவளுக்கு முழு கட்டுப்பாடு உள்ளது. விதவையின் உரிமை என்ற கட்டத்தில் கணவனின் சொத்து இந்து திருமணச் சட்டத்தின் கீழ், மனைவிக்கு கணவரின் சொத்துக்கள் மீது அவர் வாழும் காலத்திலும், இறந்த பின்னரும் சில உரிமைகள் உள்ளன. இந்து சொத்துரிமைச் சட்டத்தின்படி, பிள்ளை இல்லாத ஒரு விதவை தம் கணவனிடமிருந்து பெற்ற சொத்துக்கள், அவளது கணவனின் சகோதரர்களின் சொத்தாக அவன் பக்கம் மட்டுமே பிரிக்கப்படும்.

அதாவது, பிள்ளையில்லாத தம்பதிக்கு, கணவனின் குடும்ப சொத்து, தவிர, அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து இருந்த மண வாழ்க்கையில் சம்பாதித்த சொத்தானது, அந்த தம்பதி இருவருமே இறந்ததும், உயில் ஏதும் எழுதிவைக்காவிட்டால், அது அந்த ஆணின் சகோதர,சகோதரிகள் வசமே சென்றுவிடும். இதுதான் இப்போது நிகழ்வது. உண்மையில் அதில் அவளின் உழைப்பு? விதவையின் உயிலில்லா சொத்து: கணவனின் இறப்பிற்குப் பின் அவன் அந்த சொத்தை தன் மனைவிக்கு எழுதி வைக்கிறான். இந்நிலையில் அந்த சொத்தை அனுபவித்துவந்த மனைவியும், இறக்கிறாள் எனில், அந்த சொத்தானது அந்த மனைவி தம் பெற்றோரைப் பாதுகாத்து வந்திருந்தால் கூட இன்றைய நிலவரப்படி, அந்த சொத்தில் அவளின் பெற்றறோருக்கு உரிமை இல்லை....மேலும் பராமரிப்பு சொத்துரிமை என்பது இந்து தத்தெடுப்பு மற்றும் பராமரிப்புச் சட்டத்தின் கீழ் இந்துப் பெண்கள் தங்கள் கணவர் மற்றும் குழந்தைகளிடமிருந்து பராமரிக்க உரிமை உண்டு என்ற சொத்துரிமையை கொண்டதாக இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமை காணப்படுகின்றது.

மேலும் சம காலத்தில் இந்துப் பெண்களுக்கு சொத்தில் சம உரிமையை உச்ச நீதிமன்றம் உறுதி செய்தது குடும்ப சொத்தில் இந்துப் பெண்களுக்கும் சம உரிமை உண்டு என உச்சநீதிமன்றம் அதிரடி தீர்ப்பு வழங்கியது என்கிறது. இந்து பெண்கள் சொத்து சட்டப்படி, ஒரு குடும்பத்தில் பெண் பிள்ளைகள் அந்த வீட்டில் தங்குவதற்கு மட்டுமே உரிமை இருந்தது. அவர்களால் குடும்ப சொத்தில் உரிமை கொண்டாட முடியாது. பிறந்த வீட்டில் அளிக்கப்படும் சீதனம் மட்டுமே பெண்களின் சொத்தாக கருதப்பட்டது என்கிறது தினத்தந்தி. இந்தநிலையில் 1956-ல் 'இந்து வாரிசு உரிமை சட்டம் அமல்படுத்தப்பட்டது. அந்த சட்டத்தின்படி குடும்பத்தின் சொத்தில் பெண்களுக்கும் சமபங்கு உண்டு என்று அறிவிக்கப்பட்டது. பின்னர் இந்த சட்டத்தில் கடந்த 2005-ம் ஆண்டில் திருத்தம் செய்யப்பட்டது. அதன்படி, கடந்த 25.3.1989-க்கு முன்பு திருமணம் செய்து கொண்ட ஒரு இந்து பெண் தங்கள் பூர்வீகச் சொத்தில் பாகப்பிரிவினை கேட்க முடியாது.

அதற்கு பின்னர் திருமணம் செய்துகொண்ட பெண்கள் தனது தந்தையின் பூர்வீகச் சொத்தில் பாகப்பிரிவினை கோர உரிமை உண்டு. எனினும் சொத்து பாகப்பிரிவினை 25.3.1989-க்கு முன்பு செய்யப்பட்டிருந்தால் அந்த சொத்தில் உரிமை கோர முடியாது என்று கூறப்பட்டது. இது தொடர்பாக டெல்லி உயர்நீதிமன்றத்தில் தொடரப்பட்ட வழக்கு ஒன்றில், 'இந்து வாரிசு சட்டத்தில் திருத்தம் கொண்டு வந்த 2005-ம் ஆண்டுக்கு முன்பு தந்தை உயிர் இழந்து இருந்தால் பெண்கள் அந்த சொத்தில் உரிமை கோர முடியாது” என்று தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டது.மேலும் 1956 ஆம் ஆண்டின் இந்து வாரிசுச் சட்டம் இந்துப் பெண்களுக்கான சொத்துரிமைகளை நிர்வகிக்கும் சட்ட கட்டமைப்பில் குறிப்பிடத்தக்க மாற்றத்தைக் குறித்தது. இந்தச் சட்டம் மகள்களுக்கும் மகன்களுக்கும் மூதாதையர் சொத்தில் சம உரிமை வழங்கியது. அடுத்தடுத்த திருத்தங்கள் இந்த உரிமைகளை மேலும் வலுப்படுத்தியது. 2005 ஆம் ஆண்டு இந்து வாரிசுரிமைச் சட்டத்தின் திருத்தம் பாலினப் பாகுபாடான விதிகளை நீக்கி, கூட்டுச் சொத்தில் மகள்களுக்கு சம உரிமையை உறுதி செய்தது.

இந்தச் சட்டச் சீர்திருத்தங்களின் விளைவாக, இந்துப் பெண்களுக்கு இப்போது விரிவான சொத்துரிமை உள்ளது. அவர்கள் ஆண் உறவினர்களுடன் சமமான அடிப்படையில் மூதாதையர் சொத்தை வாரிசாகப் பெறுவதற்கு உரிமையுடையவர்கள். கூடுதலாக, விதவைகள் மற்றும் மகள்களுக்கு பரம்பரை உரிமைகள் வழங்கப்பட்டு, அவர்களை பொருளாதார ரீதியாகவும் சமூக ரீதியாகவும் மேம்படுத்துகிறது. இதைத்தொடர்ந்தும் இந்து குடும்பத்தில் பரம்பரை சொத்தில் மகள்களுக்கு சம உரிமை வழங்கிய இந்து வாரிசு திருத்தச் சட்டம் 2005 தொடர்பாக பல்வேறு வழக்குகள் தொடரப்பட்டன. இதில், 2015 மற்றும் 2018-ல் உச்சநீதிமன்றம் மாறுபட்ட தீர்ப்புகளை வழங்கியது. இதனால் இந்த விவகாரத்தில் சட்டரீதியான கேள்வி எழுந்தது. இதற்கிடையே டெல்லி உச்சநீதிமன்றத்தின் தீர்ப்புக்கு எதிராக சுப்ரீம் கோர்ட்டில் மேல்முறையீட்டு மனு தாக்கல் செய்யப்பட்டது. இந்த மனுவை நீதிபதிகள் அருண் மிஸ்ரா, எஸ்.அப்துல் நசீர், எம்.ஆர்.ஷா ஆகியோர் அமர்வு விசாரித்து வந்தது. இந்த வழக்கில் விசாரணை முடிவடைந்தநிலையில் நேற்று தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டது. அதன்படி இந்து கூட்டு குடும்ப சொத்தில் மகன்களைப் போலவே மகள்களுக்கும் சம உரிமை உண்டு என நீதிபதிகள் தீர்ப்பு வழங்கினர். இந்த தீர்ப்பில் நீதிபதிகள் கூறியதாவது.

ஒரு இந்து குடும்பத்தில், அந்த குடும்பத்தின் சொத்தில் மகள்களுக்கான சம உரிமையை யாரும் மறுக்க முடியாது. இந்து கூட்டு குடும்பத்தின் சொத்து பாகப்பிரிவினையில், தந்தை இந்து வாரிசு உரிமை சட்டம்-2005 திருத்தத்துக்கு முன்பு இறந்து இருந்தாலும் அந்த குடும்பத்தின் ஆண் மக்களுக்கு உள்ளதை போலவே பெண் மக்களுக்கும் அந்த சொத்தில் சம உரிமை உண்டு. ஏற்கனவே இந்து வாரிசு உரிமை சட்டம் 1956, மகள்களுக்கு வழங்கிய சம உரிமை இன்றும் செல்லும். பெண் மக்களுக்கு சொத்தில் சம உரிமையை மறுக்க முடியாது. எனவே, இந்த விவகாரம் தொடர்பான வழக்குகள் ஏதேனும் கோர்ட்டுகளில் நிலுவையில் இருந்தால் அவற்றை 6 மாதங்களுக்குள் அந்த கோர்ட்டுகள் முடித்து வைக்க வேண்டும் என்கிறது .

கலாச்சார, சமூக மற்றும் சட்டக் காரணிகளின் கலவையால் சொத்துரிமைகளைப் பெறுவதில் இந்து பெண்கள் பல சவால்களை எதிர்கொள்கின்றனர். இந்த சவால்கள் பெரும்பாலும் ஆழமாக வேரூன்றிய ஆணாதிக்க நெறிகள் மற்றும் பாரம்பரிய நடைமுறைகள் ஆகியவற்றிலிருந்து உருவாகின்றன, அவை வரலாற்று ரீதியாக பெண்களுக்கு பரம்பரை மற்றும் சொத்து உடைமை விஷயங்களில் பின்தங்கியுள்ளன. கலாச்சார மற்றும் சமூக காரணிகள் சொத்து உரிமைகளைப் பெறுவதில் இந்துப் பெண்கள் எதிர்கொள்ளும் முதன்மையான சவால்களில் ஒன்று, பரம்பரை விஷயங்களில் ஆண் வாரிசுகளுக்கு முன்னுரிமை அளிக்கும் ஆழமான வேரூன்றிய கலாச்சார மற்றும் சமூக விதிமுறைகள் ஆகும். இந்து சமுதாயத்தின் ஆணாதிக்க இயல்பு பாரம்பரியமாக மகன்களை முதன்மை வாரிசுகளாக ஆதரிக்கிறது, இது ஆண் மற்றும் பெண் உடன்பிறப்புகளிடையே சொத்து சமமான பகிர்வுக்கு வழிவகுக்கிறது. இந்த கலாச்சார சார்பு பெரும்பாலும் பெண்கள் மூதாதையர் சொத்தை பெறுவதில் இருந்து விலக்கப்படுவதோடு அல்லது அவர்களது ஆண்களுடன் ஒப்பிடுகையில் சிறிய பங்கைப் பெறுவதற்கும் காரணமாகிறது.

மேலும், சமூக எதிர்பார்ப்புகள் மற்றும் பாலின வேறுபாடு பெண்களின் சொத்து உரிமைகளை நிலைநாட்டும் திறனைக் கட்டுப்படுத்துகின்றன. பாரம்பரிய பாலின நெறிமுறைகள் பெண்கள் தங்கள் பரம்பரை உரிமைகளை தீவிரமாக பின்பற்றுவதை ஊக்கப்படுத்தலாம், குறிப்பாக அவர்கள் தனிப்பட்ட உரிமைகளை விட குடும்ப நல்லிணக்கத்திற்கு முன்னுரிமை அளிக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கப்படும் சந்தர்ப்பங்களில். பரம்பரைச் சொத்தில் தங்களின் உரிமையான பங்கைப் பெற விரும்பும் பெண்களுக்கு இது குறிப்பிடத்தக்க தடைகளை உருவாக்கலாம். மேலும், சட்ட தடைகள் சொத்து உரிமைகளில் பாலின ஏற்றத்தாழ்வுகளை நிவர்த்தி செய்வதை நோக்கமாகக் கொண்ட சட்டச் சீர்திருத்தங்கள் இருந்தபோதிலும், இந்துப் பெண்கள் வாரிசுரிமை மற்றும் சொத்து உரிமைக்கான அணுகலைத் தடுக்கும் சட்டத் தடைகளைத் தொடர்ந்து எதிர்கொள்கின்றனர். கூடுதலாக, பெண்களின் உரிமைகள் பற்றிய போதிய ஆவணங்கள் இல்லாமை, சட்டப்பூர்வ கல்வியறிவு இல்லாமை மற்றும் சட்ட ஆதாரங்களுக்கான மட்டுப்படுத்தப்பட்ட அணுகல் போன்ற பிரச்சினைகள் இந்துப் பெண்கள் தங்கள் சொத்து உரிமைகளைப் பாதுகாப்பதில் எதிர்கொள்ளும் சிரமங்களை மேலும் மோசமாக்குகின்றன. பல சந்தர்ப்பங்களில், பெண்கள் தங்கள் உரிமைகோரல்களை உறுதிப்படுத்த முயற்சிக்கும் போது அதிகாரத்துவ தடைகளையும் சட்ட சிக்கல்களையும் எதிர்கொள்கிறார்கள், இது நீண்ட சட்டப் போராட்டங்கள் மற்றும் நிதிக் கட்டுப்பாடுகளுக்கு வழிவகுக்கும்.

இந்துப் பெண்களுக்கு சொத்துரிமை தொடர்பான சவால்களை சமாளிக்க உதவுவதில் பொருளாதார வலுவூட்டல் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது. பெண்கள் தங்களுடைய பரம்பரை உரிமைகளை நம்பிக்கையுடன் நிலைநிறுத்துவதற்கு நிதிச் சுதந்திரம் மற்றும் வளங்களுக்கான அணுகல் அவசியம். எவ்வாறாயினும், பொருளாதார ஏற்றத்தாழ்வுகள் மற்றும் வேலை வாய்ப்புகளுக்கான சமமற்ற அணுகல் ஆகியவை பெரும்பாலும் சொத்து மற்றும் சொத்துக்களின் மீது கட்டுப்பாட்டைக் கடைப்பிடிக்கும் பெண்களின் திறனைத் தடுக்கின்றன. மேலும், சாதி மற்றும் வர்க்க இயக்கவியலின் குறுக்குவெட்டு, கீழ் சமூகப் பொருளாதாரப் பின்னணியில் உள்ள பெண்களை மேலும் ஓரங்கட்டலாம், சொத்துரிமை தொடர்பான பாரபட்சமான நடைமுறைகளை சவால் செய்யும் திறனைக் கட்டுப்படுத்துகிறது.

பொருளாதார இல்லாததால் பெண்கள் சுரண்டலுக்கு ஆளாக நேரிடலாம் மற்றும் அவர்களின் உரிமையான வாரிசுரிமை பறிக்கப்படுவதோடு, இந்து சமூகங்களுக்குள் பாலின அடிப்படையிலான சமத்துவமின்மை சுழற்சியை நிலைநிறுத்துகிறது. சொத்துரிமைகளைப் பெறுவதில் இந்துப் பெண்கள் எதிர்கொள்ளும் சவால்கள் கலாச்சார, சமூக, சட்ட மற்றும் பொருளாதார பரிமாணங்களை உள்ளடக்கிய பன்முகத்தன்மை கொண்டவை. இந்த சவால்களை எதிர்கொள்வதற்கு, பாரபட்சமான விதிமுறைகளை சவால் செய்வதற்கும், சட்டப் பாதுகாப்பை மேம்படுத்துவதற்கும், பாலின சமத்துவத்தை மேம்படுத்துவதற்கும், கல்வி மற்றும் பொருளாதார வாய்ப்புகள் மூலம் பெண்களுக்கு அதிகாரமளிப்பதற்கும் ஒருங்கிணைந்த முயற்சிகள் தேவை.

சட்ட முன்னேற்றங்கள் இருந்தபோதிலும், இந்து குடும்பங்களில் பெண்களின் சொத்துரிமையை திறம்பட செயல்படுத்துவதில் சவால்கள் நீடிக்கிறது. சமூக மனப்பான்மை மற்றும் பாரம்பரிய நடைமுறைகள் இந்த உரிமைகளின் உண்மையான நடைமுறையில் தொடர்ந்து செல்வாக்கு செலுத்துகின்றன. விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தவும், இந்து சமூகங்களுக்குள் பெண்களின் சொத்துரிமையை முழுமையாக உணரவும் முயற்சிகள் நடந்து வருகின்றன. வரலாற்றுச் சூழல் மற்றும் சட்டச் சீர்திருத்தங்கள் இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமைகளில் குறிப்பிடத்தக்க தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளன,

குடும்பத்தில் ஆண்களைத் தூண்டி சொத்து வாங்கச் செய்வதும் பெண்கள் தாம் பெரும்பாலான ஆண்கள் சொத்துக்களைப் பதிவு செய்வதும் பெண்கள் பேரில் தான் என்று கருத்துக்கள் கூறப்பட்டன. இதைப் பெண்ணிய தரப்பில் இருந்து பெரும்பாலானோர் ஒப்புக் கொண்டனர். குறிப்பாக தமிழ்நாட்டுக் குடும்பங்கள் பெரும்பாலானவற்றில் நடப்பது இதுவே என்று கூறிவிட்டு ஆனால் வாங்கிய சொத்துக்களை விருப்பப்படி கையாள்வதற்கோ விற்பதற்கோ பெண்கள் குடும்பங்களில் அனுமதிக்கப்படுவதில்லை என்று குறை கூறினர். சொத்துப் பதிவு என்பது “சமூகத்தில் பெண்ணுரிமை” யைக் காட்டுவது என்றால் அதை விருப்பப்படி கையாள்வது என்பது “குடும்பத்தில் பெண்ணுரிமை” யின் பாற்பட்டது. எனவே அது குடும்ப வரையறைக்குட்பட்டது. எனவே குடும்ப சூழ்நிலைகளை மீறி ஆணோ, பெண்ணோ எந்தக் குடும்ப உறுப்பினரும் சொத்தைக் கையாள்வது விற்பது என்பது இயலாது என்பதே நடைமுறை உண்மை. எனவே இந்த விஷயத்தில் உரிமை குடும்பத்திற்குப் பொது என்பதால் பெண்ணுக்கு உரிமை இல்லை என்பது உண்மைக்கு மாறானது.

மேலும் இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமை பற்றிய அறிஞர்களின் கருத்துகளை நோக்குமிடத்து. சொத்துக்களைப் பொறுத்தவரை, சமீப காலம் வரை இந்துப் பெண்கள் ஆண் குடும்பத்தைச் சார்ந்தவர்களாக மட்டுமே கருதப்பட்டனர். ஹல்டர் மற்றும் ஜெய்சங்கர் (2008) கருத்துப்படி, 2005 இல் இந்து வாரிசுரிமைச் சட்டத்தில் திருத்தம் கொண்டு வரப்பட்டதன் மூலம்தான், இந்துப் பெண்களின் பெற்றோரின் சொத்துக்களில் திருமண நிலையைப் பொருட்படுத்தாமல் அவர்களது உரிமைகள் உறுதி செய்யப்பட்டன . இருப்பினும், 'வழக்கமான ஏற்பாடுகள்” என்ற கருத்துகளின் அடிப்படையில், திருமணமான பெண்கள் தங்கள் பெற்றோரின் வீட்டில் தங்கள் பங்கை பொதுவாக உணரவில்லை, ஏனெனில் அவர்கள் சகோதரர்களுக்கு ஆதரவாக தங்கள் உரிமைகளை விட்டுவிடுவார்கள் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.

முடிவுரை
ஆகவே தொகுத்து நோக்குமிடத்து வேத இலக்கியத்தில் பெண்களின் சொத்துரிமைகள், அந்தக் காலத்தில் நிலவிய ஆணாதிக்க நெறிகள் மற்றும் பழக்கவழக்கங்களால் தாக்கம் செலுத்தப்பட்டது. பெண்கள் குடும்பம் மற்றும் சமூகத்தில் மதிப்பிற்குரிய பதவிகளை வகித்தாலும், பெண்களுக்கான சொத்துரிமை மறுக்கபட்டுள்ளது. ஸ்மிருதிகள் பண்டைய இந்தியாவில் பெண்களுக்கான சொத்துரிமையின் வரலாற்றுச் சூழலைப் பற்றிய நுண்ணறிவை வழங்குகிறது. பெண்களுக்கான பரம்பரை உரிமைகளின் சில நிலைகளை ஒப்புக்கொள்ளும் அதே வேளையில், இவை பெரும்பாலும் நடைமுறையில் உள்ள சமூக விதிமுறைகளால் கட்டுப்படுத்தப்பட்டன. சமகால சட்ட வளர்ச்சிகள் இந்த ஏற்றத்தாழ்வுகளை நிவர்த்தி செய்வதற்கும் பெண்களுக்கு அதிக சமமான சொத்துரிமைகளை மேம்படுத்துவதற்கும் முயன்றன.நாரத ஸ்மிருதி இந்து சட்ட மரபுகளின் கட்டமைப்பிற்குள் பெண்களின் சொத்து உரிமைகளை எடுத்துரைக்கிறது, பரம்பரை, திருமண சொத்து உரிமைகள் மற்றும் பெண்களுக்கான சட்டப் பாதுகாப்புகள் பற்றிய நுண்ணறிவுகளை வழங்குகிறது. இது வரலாற்றுக் கண்ணோட்டங்களைப் பிரதிபலிக்கும் அதே வேளையில், பண்டைய இந்திய சமுதாயத்தில் பாலினம் மற்றும் சொத்துரிமைகளின் வளர்ச்சியடைந்து வரும் இயக்கவியலைப் புரிந்துகொள்ள அதன் ஏற்பாடுகள் பங்களிக்கின்றன.

மேலும் 1956-ம் ஆண்டு வாரிசுரிமைச் சட்டம் இயற்றப்பட்டது. இதில் பரம்பரைச் சொத்து மற்றும் கூட்டுக் குடும்பச் சொத்தில் பெண்கள் உரிமை கோர முடியாத நிலை இருந்தது. 1989-ம் ஆண்டு, இந்து வாரிசுரிமைச் சட்டத் திருத்தம் கொண்டுவரப்பட்டது. இதன்படி பரம்பரைச் சொத்துகளில் பெண்களுக்கு உரிமை வழங்கப்பட்டது. ஆனால், இந்தச் சட்டத்தின்படி உரிமை பெற மார்ச் 25, 1989-ம் ஆண்டுக்கு முன்னர் திருமணம் நடக்காதவராக இருக்க வேண்டும். பிறகு 2005-ம் ஆண்டில் கொண்டு வரப்பட்ட இந்து வாரிசுரிமைச் சட்டத்தில், ஹஆண்களுக்கு நிகராக பெண்களுக்கும் சொத்தில் சம உரிமை உண்டு’ என திருத்தம் செய்யப்பட்டது. அதேவேளையில், 2015 -ம் ஆண்டில் நடைபெற்ற ஒரு வழக்கில் தந்தை உயிரோடு இருந்தால் மட்டுமே மகள்கள் சொத்து பெற முடியும் என்று உச்ச நீதிமன்றம் தீர்ப்பு வழங்கியிருந்தது. இதைத் தொடர்ந்து, “2005-ம் ஆண்டுக்கு முன்னதாக சொத்தின் உரிமையாளர் இறந்திருந்தாலும், பிறப்புரிமையின் அடிப்படையில் மகன்களுக்கு நிகராக மகள்களுக்கும் சொத்தில் சம உரிமை உண்டு” என உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதி அருண் மிஸ்ரா தலைமையிலான அமர்வு, கடந்த ஆகஸ்ட் 11-ம் தேதி ஒரு வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க தீர்ப்பு வழங்கியுள்ளது.இது இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமை விடயங்களில் திருப்புமுனையாக காணப்பட்டது.

முடிவில், “இந்துப் பெண்ணுக்கு தம் பெற்றோரைப் பாதுகாக்கும் கடமை இருப்பதைப் போலவே, அவர்களின் அந்த சொத்தில் உரிமை உண்டு” வேத காலத்தில், குப்தர் காலத்தில் ஸ்மிருதிகளான மனுஸ்மிருதி, யாக்ஞவல்கியஸ்மிருதி, பிரகஸ்பதி;ஸ்மிருதி, நாரத ஸ்மிருதி, பராசரஸ்மிருதி, காத்யாயனஸ்மிருதி, விஸ்ணுஸ்மிருதி போன்ற ஸ்மிருதிகள் இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமை பற்றி எடுத்துரைகின்றன.மேலும் பண்டைய தென்னிந்தியாவில் சங்க , சங்கமருவிய, பல்லவர் மற்றும சோழர்; காலத்தில், இந்துப் பெண்களுக்கு சொத்துரிமை இருந்ததற்கான சான்றுகள் உள்ளன. சங்க இலக்கியங்கள் அவர்களைச் சொத்தை வைத்திருப்பவர்களாகவும் நிர்வகிப்பவர்களாகவும் சித்தரிக்கின்றன.அதுமட்டுமின்றி இந்துப் பெண்களின் சம கால சொத்துரிமை,சொத்துரிமையை பெற்றுக் கொள்வதில் பெண் எதிர்க் கொள்ளும் சவால்கள்.இந்துப் பெண்கள் சொத்துரிமை பெற்றுக் கொள்வதில் கையாளும் நுட்பங்கள் மற்றும் இந்தியா,இலங்கை பெண்களின் சொத்துரிமை பற்றிய தகவல்கள், இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமை பற்றிய அறிஞர்களின் கருத்துகள் என்பன மேற்கூறிய விதத்தில் காணப்படுகின்றன.இவ்வாறே இந்துப் பெண்களின் சொத்துரிமை காணப்படுகின்றது.



உசாத்துணைகள் நூல்கள்

• பத்மநாதன்.சி.,2007, “சங்க இலக்கியமும் சமூகமும்”,காலி வீதி ,கொழும்பு- 04,பக்.311.

• சிவத்தமிழ்ச் செல்வி.,2010, “சைவத்தமிழ்ப்பண்பாடடில் பெண்மையின் செல்நெறி”,பக்.136.

• பிரன்சுதோஷ் குமார்., 2023, “பாரம்பரிய இந்து சட்டம் மற்றும் இந்து வாரிசு சட்டம், 1956 கீழ் பெண்களின் சொத்து உரிமைகள்”, பல்கலைக்கழக ஆய்வுகள்; (ருPநுளு),பக்.11.

கட்டுரைகள்
• அல்டேகர் யு.ளு.இ “இந்து நாகரிகத்தில் பெண்களின் நிலை: வரலாற்றுக்கு முந்தைய காலம் முதல் இன்று வரை".

• உர்சுலா கிங்கின்., “பண்டைய இந்தியாவில் பெண்கள்”.

• சரவணன்.சி.பி., 2017, “இந்துப் பெண்களுக்கு சொத்துரிமைகள் உண்டா?”.தினமணி பத்திரிகை.

• புவன் சாண்டலின் “பண்டைய இந்தியாவில் பெண்கள்: ஒரு சமூக வரலாறு".

• டெரெட்டின் டங்கன் எம். ஜே., “இந்து சட்டம்”.

இதழ்கள்
• இந்து ஒளி,2007,அகில இலங்கை இந்து மாமன்றம் பொன் விழா சிறப்புமலர்.

• துயin Pஊ. “ர்நசவையடிடந சுiபாவள ழக ர்iனெர குநஅயடந: புநநெசயட ளுரசஎநல”இ துழரசயெட.


ஆய்வுகள்
• சிவோகா சிவலிங்கம்.,2014, “இந்து இலக்கியங்களில் பெண்கள் சொத்துரிமை”,இந்து நாகரிகம் சிறப்புக் கற்கை,கலை கலாசார பீடம், கிழக்குப் பல்கலைக்கழகம்,இலங்கை.பக.;25-54.